فیلم صراط (Sirât) چهارمین فیلم بلند سینمایی اولیور لاشه از جمله‌ فیلم‌هایی است که این روز‌ها در دسترس علاقه‌مندان سینمای هنری قرار دارد. فیلم نخستین بار در بخش مسابقه‌ی جشنواره‌ی کن ۲۰۲۵ به نمایش درآمد و از جایزه هم بی‌نصیب نماند و در روز اختتامیه جایزه‌ی ویژه‌ی هیأت‌داوران به‌طور مشترک…

بیراه نیست اگر بگوییم تشکیلات دولتی تنها در دهه‌ی شصت و در نبود رسانه‌های رقیب بر صنعت سر‌گرمی ایران تسلط و نفوذ داشته‌ است. با ورود دستگاه‌های پخش ویدیوی خانگی در دهه‌ی هفتاد، بعد‌تر رسیدن ماهواره‌ها و در گام بعد اینترنت و شبکه‌های اجتماعی تا حد زیاد تسلط نهاد‌های حاکمیتی…

روزی دوستی در میان گپ‌وگفت‌ها اشاره کرد که علی لقمانی سر کلاس‌های فیلمبرداری‌اش قرار است یکی از آخرین دوربین‌های نگاتیو کمپاتی آری‌فلکس را که وارد ایران شده‌ سر کلاس بیاورد تا دانشجویان دست و نگاهی به فناوری دیروز بیندازند. نام علی لقمانی برایم یادآور تجربه‌های مهمی در سینمای ایران بود.…

«چرا اطلاع ما از آدم‌های فرهنگی و بافرهنگ کشورمان –آن‌هم در این عصر عظیم تبادل اطلاعات- این‌همه کم و تقریبا ناچیز است؟ چرا آدم فرهنگی ما، و یا بهتر بگوییم، تولیدکننده‌ی فرهنگی ما، این‌قدر کم معرفی شده، و یا طوری معرفی شده که انگار اصلا معرفی نشده است؟»* وقتی در…

همه می‌دانستند که آخرین روز حیات نجف دریابندری، با آن زبان یکه‌ی فارسی‌اش، در راه است. از پس سکته‌های پیاپی، زبانِ تکلم رفته بود، اما زبانِ فارسی‌اش همچنان با ما بود. می‌گفتند در سال‌های آخر کسی را نمی‌شناخت، اما اگر توانی در عضلات صورتش باقی می‌ماند، صرف قهقهه‌های معروفش می‌شد.…

نام نجف دریابندری از سال ۱۳۴۸ که سال دوم دبیرستان‌ام را در دبیرستان هدف ۴ می‌گذراندم، با من عجین شد. تاریخ سینمای آرتور نایت با ترجمه‌ی او را که در قطع جیبی چاپ شده بود (البته آن موقع اگر اشتباه نکنم به آن قطع پالتویی هم می‌گفتند که توسط کتاب‌های…